Powodem budowy nowego osiedla było przeludnienie istniejących mieszkań. Jak podaje kronika Dittersbach „W latach 1914-1918 liczba mieszkań nie zwiększyła się, w przeciwieństwie do alarmującego wzrostu liczby gospodarstw domowych. To wcale nie jest rzadkością, że na dwóch pokojach o powierzchni 20 metrów kwadratowych mieszka 10-12 osób.” Z protokołów z posiedzeń Rady Gminy możemy dowiedzieć się, jakie działania podjęto aby wyeliminować problemy mieszkaniowe. Została powołana specjalna komisja. Zwrócono się z problemem do zarządu Kulmiz Steinkohlenwerk, w porozumieniu z Kolejami Rzeszy, licząc w ten sposób na powstanie nowych budynków. Jednak te wysiłki przyniosły mierny skutek. Gmina postanowiła działać samodzielnie. W tym celu powołała stowarzyszenie budowlane (non-profit), w skład którego weszli: Fürst v. Pleß, Niebag i gmina Dittersbach jako reprezentant mieszkańców, które na gruncie zakupionym od Kulmiz Steinkohlenwerk na przełomie lat 1920/1921 wzniosło 21 domów mieszkalnych. Wybrany projekt budowlany przewidywał ściany murowane, cokoły z kamienia łamanego, stropy piwnic – betonowe, stropy pozostałe – drewniane, a ogrzewanie za pomocą pieców kaflowych. Inwestycja przyniosła łącznie 100 nowych mieszkań, każde składające się z dwóch pokoi i kuchni o powierzchni 60 metrów kwadratowych. Osiedle nazwano Melchior-Siedlung.
7 lat później, w roku 1929, postanowiono rozbudować osiedle – wtedy, w kolejnych budynkach, powstały 153 mieszkania. Wg planu osiedla z roku 1920 na tym rozbudowa osiedla miała się nie zakończyć. Planowano kolejne budynki – planów tych już nie zrealizowano.

Źródło: Forschungen zur Geschichte des Waldenburger Berglandes. Herausgegeben vom Gemeindevorstand der Industrielandgemeinde Dittersbach. 1932.