Dawne Wzgórze Szubieniczne zostało przekształcone w 1780 r. w park miejski przez ówczesnego burmistrza miasta Johanna Christopha Schönau. Już wcześniej założył tu plantacje drzew morwowych i winnicę. Po 1780 r. obsadził wzgórze różnymi gatunkami drzew i krzewów skąd pierwotna nazwa parku - Pflanzenberg (Wzgórze Sadzonkowe). Później wytyczył alejki, ustawił ławki, altanki. Właściciele działek na wzgórzu wznosili tu restauracje, kawiarnie, i domki letniskowe. W 1784 r. powstała resursa (budynek klubowy) z placem postojowym dla zaprzęgów konnych. W l. 1794-1795 powstają kamienne schody na wzgórze od strony ob. ul. Matejki. W 1795 r. ustawiono pomnik poświęcony żonie burmistrza Fryderyce Schönau, która wspierała męża w jego wysiłkach przy upiększaniu parku a w 1806 r. pomnik upamiętniający założyciela - tragicznie zmarłego Johanna Christopha Schönau.
W XIX w. wzgórze było ulubionym miejscem spacerów mieszkańców miasta. Wytyczono plac ćwiczeniowy - miejsce parad żołnierzy z tutejszego garnizonu.
Najbardziej znaną budowlą na wzgórzu była restauracja Felsenkeller - posiadająca piękny ogród i taras. Przed restauracją powstały korty tenisowe. Lokal - (posiadający potężne, wykute w skale piwnice-magazyny na piwo i wino) stał się popularnym miejscem rozmaitych spotkań i uroczystości.
W okresie okupacji jeńcy francuscy zostali zmuszeni do wykucia pod wzgórzem potężnych (o dł. 1 km) schronów przeciwlotniczych, które po wojnie wykorzystano jako pieczarkarnie [inf. oparte m. in. o wiadomości z tablicy informacyjnej na Wzgórzu Kościuszki].