MENU
Pałac Trzebosz

Dodał: Zbigniew Franczukowski (bynio)° - Data: 2018-12-25 21:05:22 - Odsłon: 549
Lata 1920-1923

Data: 2018:12:25 20:49:07  


Pałac w Trzeboszu postawiony został w miejscu starszego obiektu, w pierwszej połowie XVIII wieku (ok. 1712 -1714). W XIX wieku (ok. 1857 - 1860) gmach został przebudowany w stylu barokowym. Obiekt jest dwuskrzydłowy (korpus główny i mniejsze skrzydło), piętrowy, murowany, podpiwniczony, tynkowany, nakryty wysokimi, czterospadowymi dachami. W fasadzie korpusu głównego pozorny ryzalit zawierający wejście i zwieńczony trójkątnym frontem. Ma starannie zdobioną, w ostatnich latach odrestaurowaną elewację. Wewnątrz znajdują się bardzo interesujące pozostałości sztukaterii i malowideł oraz dwa pięknie zdobione kominki.

Historia pałacu

Pałac w Trzeboszu wzniesiono w 1712 r. dla hrabiego Juliusza Augusta von Bothmera. W 1775 r. właścicielem stał się Karol Sylwiusz von Königsdorff. Dwudziestego siódmego maja 1783 roku, w Koberwitz (dzisiejsze Kobierzyce), ożenił się ze swoją kuzynką, Luizą Eleonorą Noble de Chouet, córką Ferdynanda i Magdaleny Noble de Chouet, której korzenie wywodzą się z Genewy. W 1798 r. Karol Königsdorff otrzymał pruski tytuł szlachecki. Zmarł 28.01.1821 r. we Wrocławiu. Po śmierci Ferdynanda, syna Karola Sylwiusza, przed pałacem wzniesiono olbrzymią, wykonaną z brązu rzeźbę jelenia. Przetrwała ona lata, jednakże w trakcie drugiej wojny światowej została zniszczona, a po niej - rozkradziona. Jej historia sięga tragicznych wydarzeń z przeszłości. Pewnego razu Ferdynand został dotkliwie poraniony przez jelenia podczas polowania w pałacowym parku. Obrażenia okazały się na tyle poważne, że Ferdynand nie przeżył. Nawiązując do tego zdarzenia, obecni właściciele postawili przed pałacem dwuipółmetrową, wykonaną z piaskowca rzeźbę jelenia, autorstwa pana Jerzego Zyska oraz Zbigniewa Kulasa. Lauretta, żona Karola, zmarła 21.05.1834 r. we Wrocławiu. Pochowano ją w mauzoleum w Trzeboszu, u boku męża i syna. W parku pałacowym powstało mauzoleum, w którym spoczęła
rodzina Königsdorffów. Po Karolu Sylwiuszu właścicielami pałacu byli: 1. Ferdynand von Königsdorff, w latach 1821 – 1822,
2. Luiza Eleonora von Königsdorff, w latach 1822 – 1834,
3. Ludwik Feliks von Königsdorff (syn Karola Sylwiusza), w latach 1834 – 1836,
4. małoletnie dzieci Ludwika Feliksa von Königsdorffa, w latach 1836 – 1857.
W 1857 roku pałac nabył Karol von Königsdorff (z innej linii). Budynek był w złym stanie, a prace renowacyjne trwały do 1860 roku. Przebudowano go w stylu późnobarokowym: była to murowana i otynkowana, piętrowa konstrukcja z podpiwniczeniem. Rezydencja miała dwa skrzydła: budynek główny, zwrócony frontem na północ oraz, od strony zachodniej, przylegające do niego pod kątem prostym skrzydło. W fasadzie korpusu głównego występuje pozorny ryzalit, w miejscu, w którym znajduje się zwieńczone trójkątnym frontonem wejście do budynku; natomiast w tylnej elewacji budynku, znajduje się wyjście na taras i ogród. Nad głównym wejściem do pałacu znajduje się herb rodziny Königsdorffów. Ściany są rozczłonkowane pilastrami, a cały obiekt jest pokryty czterospadowym dachem. Wnętrze pałacu zyskało nowy wystrój. W kilku pomieszczeniach na parterze, na połączeniu ścian z sufitem, jak i na samym suficie, powstały ozdobne gzymsy. Całość ozdobiono sztukaterią z motywami wijącej się rośliny, liśćmi akantu, muszlami i tarczami, z pierwszej połowy XVIII wieku. W skrzydle budowli powstała kaplica, którą Karol kazał przygotować dla swojej żony. Siedziba Königsdorffów pełniła rolę reprezentacyjną – otoczona stawami i lasami była idealną ostoją dla ptactwa i dzikiej zwierzyny. Często były tutaj organizowane zarówno małe nagonki, jak również polowania na „grubego zwierza”. W znajdującej się obecnie Sali Myśliwskiej można podziwiać strop ozdobiony polichromią przedstawiającą eksponaty z polowań oraz historyczne fotografie upamiętniające te wyprawy. Dziewiątego września 1863 roku Trzebosz przeszedł w ręce nowego właściciela – królewsko-pruskiego majora i komendanta batalionu Cesarskiego Regimentu Grenadierów w Berlinie – Ottona Gustawa Aleksandra von Schulenburga. Był on potomkiem generała dowódcy wojsk króla Polski i Prus Augusta II Sasa – Johanna Mattiasa von den Schulenburga, który ósmego listopada 1704 roku stoczył pod Poniecem bitwę z królem Szwecji, Karolem XII. Nocą, po bitwie, wyjechał w kierunku Śląska, wywożąc ze sobą różne kosztowności. Kolejnym właścicielem Trzebosza został w 1894 roku Günter Reichsgraf von Finckenstein. Władał nim do 1898 roku. Jego żona, Henrietta Gryfin von den Schulenburg, córka Ottona Gustawa, wniosła pałac w Trzeboszu jako posag do małżeństwa. Majątek trzeboszewski pozostawał w posiadaniu rodziny Fickensteinów aż do okresu międzywojennego. W 1923 r. Trzebosz przechodzi w ręce rodziny Czarneckich, która za pośrednictwem hrabiego Zygmunta Czarneckiego z Dobrzycy, nabyła go od hrabiego Fickensteina. Trzy lata później majątkiem liczącym 559 hektarów władał Stefan Czarnecki. Trzebosz pozostał w jego rękach do 1939 r. Po II wojnie światowej majątek w Trzeboszu stał się własnością Skarbu Państwa. Pałac był wykorzystany jako mieszkania dla pracowników Państwowych Gospodarstw Rolnych w Gościejewicach. W latach siedemdziesiątych podjęta została decyzja o remoncie, w związku z czym wszystkich mieszkańców wykwaterowano, a pałac opustoszał. W 1992 r. obiekt został przejęty przez Agencję Własności Rolnej Skarbu Państwa w Poznaniu, która w latach późniejszych go sprzedała. Rok 2008 niewątpliwie był najpomyślniejszy dla pałacu na przestrzeni ostatnich pięćdziesięciu lat. Obiekt wraz z częścią majątku nabyła rodzina Frankiewiczów z Poznania, która od pokoleń zajmuje się rolnictwem. Właściciele mają głęboko zakorzenione idee patriotyzmu. Przez lata myśleli o zakupie pałacu w Wielkopolsce. Poszukiwali miejsca, które można uratować przed ostatecznym zniszczeniem, któremu można nadać nowe życie i nową historię. Po obejrzeniu kilku obiektów, wybór padł właśnie na pałac w Trzeboszu. Pod opieką konserwatora zabytków wnętrza odrestaurowano z najdrobniejszymi szczegółami, z zachowanymi ornamentami i zdobieniami. Pałac pełni obecnie funkcję ośrodka szkoleniowo-konferencyjnego. Ponadto, są tutaj również organizowane różne uroczystości rodzinne: wesela, komunie, stypy. Jest to również idealne miejsce na spotkania biznesowe, szkolenia, konferencje, bankiety. Wnętrze pałacowe skrywa piękne sale, restaurację, pokoje noclegowe, apartament z tarasem widokowym oraz piwnicę, w której znajduje się sala bilardowa. W pałacu nadal można podziwiać dwa piękne kominki oraz polichromię z drugiej połowy osiemnastego wieku, w Sali Myśliwskiej. W 2014 roku zakończone zostały prace remontowe w spichlerzu – urządzono ta salę mogącą pomieścić 200 osób. Na wyjątkowych, prowadzących do niej drzwiach widnieje motyw kobiety i mężczyzny, ubranych w strój ludowy Miasta Poznania autorstwa pana Stanisława Lipy. Symbol ten nawiązuje do czasów, kiedy spichlerz był miejscem, w którym składowano i przechowywano zboże. We wnętrzu sali znajduje się antresola, a żyrandole ozdobiono rzeźbami orłów. Niedaleko spichlerza wybudowany jest piec chlebowy, w którym wypiekane jest pieczywo, żródło: - FM

  • /foto/9906/9906464m.jpg
    1910
  • /foto/9434/9434332m.jpg
    2021
  • /foto/9434/9434333m.jpg
    2021
  • /foto/9434/9434334m.jpg
    2021
  • /foto/9434/9434335m.jpg
    2021
  • /foto/9434/9434336m.jpg
    2021
  • /foto/9434/9434337m.jpg
    2021
  • /foto/9434/9434338m.jpg
    2021
  • /foto/9434/9434342m.jpg
    2021
  • /foto/9434/9434343m.jpg
    2021
  • /foto/9434/9434344m.jpg
    2021
  • /foto/9434/9434345m.jpg
    2021
  • /foto/9434/9434346m.jpg
    2021
  • /foto/9434/9434352m.jpg
    2021
  • /foto/9434/9434353m.jpg
    2021
  • /foto/9434/9434354m.jpg
    2021

Cyfrowa Biblioteka Narodowa / www.polona.pl CBN Polona

Poprzednie: Willa nr 2 Strona Główna Następne: Budynek nr 4