Dworzec kolejowy usytuowany po północnej stronie torów kolejowych nosi cechy stylowe eklektyzmu pomieszanego z elementami zapożyczonymi z architektury tyrolskiej. Dotyczy to szczególnie drewnianych elementów dachu w postaci szerokich, dekoracyjnie potraktowanych okapów. Budynek został zbudowany z cegły ceramicznej, ze ścianami na piętrze i poddaszu o konstrukcji ryglowej. Stropy - ceramiczne w piwnicy, wyżej drewniane belkowe, nad halą dworcową - strop żelbetowy. Obiekt na rozczłonkowanym rzucie. Część centralną zajmuje hala dworca, po której obu stronach znajdują się pomieszczenia pomocnicze. W części zach. kasy i zaplecze socjalne, w części wsch. poczekalnia i bufet. Ponadto po obu stronach usytuowano klatki schodowe prowadzące do mieszkań na piętrze. Dworzec o zróżnicowanej bryle, jest w zasadniczej części budynkiem dwukondygnacyjnym oraz jednokondygnacyjny, zwieńczony dachem dwuspadowym pokrytym dachówką ceramiczną. Część centralna zaakcentowana niewielkim ryzalitem zwieńczonym ozdobnym naczółkiem. Część wschodnią nakrywa dach o kalenicy prostopadłej do osi budynku.
Elewacje wykonano w czerwonej, wyspoinowanej cegle. Opaski okien, drzwi wykonane z białego tynku. Okna i drzwi przekryte łukiem odcinkowym albo koszowym. Na parterze, na wysokości podokienników dookoła całego budynku przebiega, szeroki, biały pas z tynku. Taki sam podkreśla zwieńczenie okien na piętrze. Elewacje: frontowa - południowo-zachodnia, od ul. Dworcowej oraz od strony peronu, niesymetryczne, o zróżnicowanej wysokości i rozmieszczeniu okien i drzwi. W elewacjach i szczytach znajdują się szerokie okapy wspierające ozdobnie wyrzynane ostatki krokwi. W szczytach dach wysunięty przed lico elewacji o ok 1 m, opiera się na bogato zdobionej, drewnianej konstrukcji składającej się z ażurowych łuków, wiążących czoła płatwi na drewnianych zastrzałach. Szczyty wieńczą ozdobne, drewniane sterczyny.
Oprac. Teresa Palacz, OT NID w Poznaniu, 13.11.2014 r. -