W 1903 roku w dwóch barakach powstało prewentorium przeciwgruźlicze dla dzieci z Kołobrzegu i powiatu. Były to czasy kiedy tą groźną chorobę nazywaną tuberkulozą, próbowano leczyć klimatycznie. Działalność leczniczą w Kołobrzeskim Lesie zakłócił wybuch pierwszej wojny światowej. Na bazie prewentorium i pobliskiej restauracji powstał rezerwowy lazaret. Do końca wojennego konfliktu przebywali tu ranni żołnierze, a wśród nich Polacy z terenów zaboru pruskiego.
Po I wojnie światowej 1921 roku dwaj lekarze w okresie kilku lat na miejscu skromnych baraków wybudowali duże i nowoczesne całoroczne sanatorium dziecięce o powierzchni około 10 tysięcy metrów kwadratowych. Mogło tu przebywać równocześnie 220 dzieci. Pierwszy turnus na który przybyły dzieci z Saksonii odbył się latem 1926 roku. Po przejęciu władzy przez partię narodową (NSDAP) na skraju lasu wybudowano lotnisko wojskowe, co spowodowało znaczne ograniczenie funkcji rekreacyjnej Kołobrzeskiego Lasu. W okresie II wojny światowej w sanatorium dziecięcym był lazaret wojskowy.
Po II wojnie światowej sanatorium dziecięce, oraz lotnisko przejęła pod swoje władanie Armia Radziecka. W sanatorium w tym czasie stacjonowała jednostka kawalerii.
W końcu lat 50-tych sanatorium zostało przekazane lokalnym polskim władzom. Były plany utworzenia w nim szkoły leśnej, ale projekt nie doszedł do skutku. Przez pewien czas w budynku głównym były mieszkania służbowe dla pracowników odbudowującego się Uzdrowiska Kołobrzeg.
Ostatecznie pod koniec lat pięćdziesiątych powstało sanatorium górnicze. W 1958 roku na bazie obiektu sanatorium dziecięcego powstał górniczy ośrodek wypoczynkowo -leczniczy przeznaczony dla górników zatrudnionych w kopalniach Katowickiego Zjednoczenia Przemysłu Węglowego. Ośrodek położony był w odległości 5 kilometrów od Kołobrzegu i usytuowany 600 metrów od morza w starym parku i zajmował powierzchnię około 7 hektarów.
Idea powstania ośrodka zrodziła się w 1958 roku kiedy to w ramach aktywizacji ziem odzyskanych Wojewódzka Rada Narodowa w Koszalinie zaproponowała Ministerstwu Górnictwa i Energetyki przejęcie obiektu na ośrodek wczasowy lub sanatoryjny. Kierownictwo resortu ze względu na właściwości klimatyczno-lecznicze, nadmorskie położenie w regionie o dużej zawartości jodu i w trosce o zdrowie załóg górniczych podjęło decyzję o przejęciu do władz terenowych tego obiektu.
W latach 1959-1965 prowadzono prace nad odbudową i właściwą rozbudową nowoczesnego ośrodka. Prace zostały zakończone wybudowaniem krytego basenu z podgrzewaną wodą i specjalną salą gimnastyczną które oddano do użytku w lipcu 1967 roku.
Komfortowo urządzony ośrodek składał się z gmachu głównego (dawne sanatorium dziecięce) i 11 pawilonów w których znajdowało się 250 pokoi mieszkalnych, jadalnia, świetlica, kawiarnia, pokoje gier i zabaw. Ponadto ośrodek posiadał boiska sportowe, korty tenisowe i ogródek jordanowski dla dzieci. W celach leczniczych ośrodek wypoczynkowy uruchomił zakład balneologiczny wykonujący zabiegi fizykoterapeutyczne oraz zabiegi inhalacji indywidualnych i zbiorowych w oparciu o solankę i antybiotyki.
06 czerwca 1989 roku oddano do eksploatacji własne ujęcie solanki o nazwie „Anastazja”. Odwiertu dokonano na głębokość 354 metrów skąd z warstw czwartorzędu i liasu do dziś czerpana jest solanka.
Obecnie Sanatorium Uzdrowiskowe ORW „KOŁOBRZEG-PODCZELE” prowadzone jest przez Przedsiębiorstwo Usługowe „Holtur”.
Za