System obrony Żar stanowi jeden z najciekawszych i najbardziej eksponowanych zabytków budownictwa. Najstarsze umocnienia obronne, powstałe w 3 ćwierci XIII wieku, składały się z drewnianych palisad i płotów poprzedzonych nawodnionym, bądź suchym rowem. Ciągłe udoskonalenie technik wojennych, rozwój przestrzenny miasta w kierunku północnym i zachodnim oraz budowa konwiktu franciszkańskiego stanowiły przyczyny, które wymusiły wymianę tych nietrwałych konstrukcji na znacznie solidniejsze obwarowania murowane. Można przypuszczać, że prace przy nich prowadzone w 1 połowie XIV wieku rozpoczęto od miejsc najbardziej newralgicznych i najbardziej narażonych na bezpośredni atak. Punktami tymi były oczywiście dwie bramy miejskie znajdujące się na wschodnim i zachodnim skraju zabudowy, między którymi przebiegał trakt handlowy określany jako "solny", bądź "dolny". Jedna z tych bram, zwana "Górną", znajdowała się u zbiegu obecnych ulic Chrobrego (deptak) i Cichej, którą przesuniętą o kilkadziesiąt metrów na zachód w stosunku do starszego wjazdu.
Aktualnie, mimo wielu przekształceń zachowała się znaczna część murów i kilka obiektów obronnych. Najlepiej zachowany fragment umocnień obronnych znajduje się w południowo zachodniej części jego przebiegu, tj. na ulicy Cichej i Podwalu, gdzie zachowała się kolista w rzucie baszta obronna. W wyniku prac konserwacyjnych prowadzonych przed kilku laty uzupełniono ubytki, wykonano schody i wzniesiono zadaszony ganek przystosowując część umocnień do celów turystycznych.